zoveel gedachten zoveel pijn
zo kwaad zo teleurgesteld zo verdrietig
wil er zo graag een eind aan maken
maar ik kan het nog niet
ben in de knoop met mezelf
tranen, ze blijven stromen
zou mezelf zo graag willen straffen
maar heb al littekens genoeg
die de rest van mijn leven zichtbaar zullen zijn
schaamte voor mijn eigen lichaam
afschuw voor al de rode strepen op mijn lijf
wil zoveel neerzetten zodat het van me af is
het lukt me niet ik kan alleen nog maar huilen
en mezelf zielig vinden
weet niet meer waar ik mee bezig ben
ik kan het allemaal niet vergeten
wat ik heb gevoeld wat ik heb gezien wat ik heb gehoord
sta met pijn op en ga met pijn slapen
elke dag dezelfde shit
kan het meestal goed verbergen voor anderen
maar dat wil ik niet meer
ik wil dat ze zien wat ik voel
dat ik niet meer kan dat ik het beu ben
maar er is altijd die maar
die maar die me tegenhoudt om me te uiten
zou niet weten waar te beginnen
welke herinnering het meeste pijn doet
ze doen allemaal zoveel pijn altijd maar pijn
nooit een traan van geluk
nooit een lach van blijdschap
altijd gevoelens van pijn en verdriet
het doet zo een enorme pijn vanbinnen
lijkt wel alsof het in brand staat
de pijn wordt alleen maar feller en feller
altijd maar zwijgen erover niemand belasten
schuldgevoelens die me tegenhouden
wil mezelf niet meer zijn ik wil niet Iemand zijn
ik wil niemand meer zijn
gewoon gewist worden in dit menselijk bestaan
wil niks meer het hoeft allemaal niet meer
dacht altijd dat het beter zou worden
dat tijd de wonden wel zal helen
ze worden niet geheeld ze worden alleen maar opengesneden
verpest altijd alles door mijn koppigheid
en door de haat die ik vanbinnen draag
ik voel me niet begrepen voel me anders dan de anderen
lijkt wel alsof het voorbestemd is
18-jarig meisje snijdt haar polsen over
ze voelde zich niet begrepen ze was hier niet op haar plaats
zie het zo al in de krant staan
Maar weer die maar
die maar die weer alles tegenhoudt
die me hier nog houdt
die me gewoon nog meer pijn doet vanbinnen
...