Eenzaam en verlaten schrijf ik deze woorden op
papier. Ik wil je omhelzen, maar je bent niet hier
Als ik terugblik op ons verleden, voel ik me
ongelukkig voor het heden. Ik zie een foto uit
vroegere uren, zo verliefd en héél gelukkig
maar het mocht niet eeuwig duren.
Nooit gedacht dat onze liefde stuk zou gaan,
jammer genoeg wou jij een andere weg inslaan.
Echter op 1 ding had jij niet echt gedacht
Mijn hartje houd meer van jou dan jij verwacht.
Het lijkt alsof die muur is afgebroken
Blijkt ook mijn hartje te zijn gebroken.
Hier zit ik dan, helemaal alleen, zonder jouw
aanwezigheid om mij heen. Misschien moet ik
proberen je te vergeten. Maar ik besef dat dat
onmogelijk is, want elke dag weer voel ik dat
verselijke gemis. Tranen in mijn ogen, tranen
van verdriet. Ik wist niet dat het zo'n pijn zou
doen toen jij me verliet.
Nu moet ik proberen door te gaan, maar ik kan
het niet, daarvoor voel ik veel te veel verdriet.
In mijn hart alleen nog maar die vreselijke pijn,
omdat ik zo graag weer met jou zou willen zijn.
Dat ik nog steeds van je hou is mij nu wel
duidelijk, maar voor jou waarschijnlijk
onbegrijpelijk. Ik zal misschien nooit meer naast
jouw zijde staan.
Graag zou ik mijn hart aan je willen geven
en je willen laten zien hoeveel ik van je hou. Of
is het nu te laat, mijn gevoel van berouw? Jouw
verlaten is de grootste fout uit heel mijn leven,
Ik ril, ik voel me beven. Alle nachten zijn zo koel
en kil. Neen, dat is niet wat ik in mijn verdere
toekomst wil. Dat ik me groot hou, is alleen
maar schijn. Want een leven zonder jou zou
voor mij het einde van mijn leven zijn!!