Met een roos de dag door
Ik voel me als een roos in de ochtend,
als de nacht langzaam sterft.
De eeste zonnestralen,
van de opkomende zon,
vang ik op met mijn rozenblaadjes,
waardoor ik lijk te gloeien,
bij de begroote van een nieuwe dag.
Ik voel me als een roos in de middag.
Ik ben ik de bloei van mijn bestaan.
Ik voel me als een roos in ede avond.
De zon gaat langzaam onder,
en valt uit te lucht,
en mijn ooit nog bloeiende gleoiende blaadjes,
worden langzaam bleek,
alsof het leven zich eruit terugtrekt,
en zo stertf de dag,
en overwint de nacht van het leven.
De enige hoop die me,
aanzet om door te gaan,
is de hoop van de nieuwe morgen.
En die nieuwe morgen,
brengt natuurlijk nog meer hoop,
met alle nieuwe morgens,
die daarna nog zullen volgen.
Dus bij het sterven van de dag,
weet ik,
dat er voorlopg nog voldoende hoop is,
om door te kunen gaan.