gedachten stromen als een beek
door de woeste natuur van mijn bestaan
in de woestijnen van verleden
waar alle hoop verdroogt tot zand
dat wegwaait met alle droge winden
tot alles wat groeide verdord is tot iets doods
dat treurig met de stormen verwaaid
tot het onvindbaar zijn weg verloren heeft
in de valleien van onbegaanbaar verdriet
met de zinderende hitte van verdorven haat
dat enkel stormt naar het vagevuur
naar de hitte en de doelloosheid
van het einde van dit bestaan
wat toch wel zijn verlangens kent
omdat de woestijnen hier op aard
nu wel bekend zijn, en in het vagevuur
er tenminste nog gehoopt kan worden
op het wonder van de maagd.
Visje: | Woensdag, februari 09, 2005 13:07 |
heel erg mooi geschreven liefs Visje |
|
ManicManja: | Woensdag, februari 09, 2005 12:29 |
ah, mijn advies opgevolgd, wat heb ik je toch goed getemd ;). Jussst kiddin'..mooi stukje schrijven zeg ik! kus |
|
hiljaa: | Woensdag, februari 09, 2005 09:22 |
de wonderen zijn de wereld niet uit!!! knufliefs--hiljaa-- |
|
druppeltje: | Woensdag, februari 09, 2005 09:19 |
prachtig stukje poëzie vind ik, om nog een keertje te herlezen.. liefs drup |
|
Auteur: winterklaas | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 09 februari 2005 | ||
Thema's: |