ik zie mezelf staan in gedachten
voor een spiegel met duistere glans
een traan zoekt een eigen weg
tot het opdroogt op een verhitte huid
de dagen duren langer dan voorheen
bomen zijn grijs in plaats van groen
sterren in de hemel zijn verdwenen
althans ik zie ze niet
vragend kijk ik naar het beeld
dat voorheen met licht was omhuld
hoe kan het zover zijn gekomen
wanneer wordt ik mijn eigen ik
ik ben nu verminkt
de zon staat achter de wolken
maar mijn levensdrang om te overleven
zal nooit worden verpletterd
Benjamin de Rooy: | Vrijdag, februari 11, 2005 22:51 |
wauw.... herkenbaar.... | |
hadassah: | Vrijdag, februari 11, 2005 20:49 |
Dit is echt een heel mooi gedicht... Alleen ik kan niet geloven dat jij "verminkt" zou zijn. Het is een begrip van ontevredenheid, en afkeer... en een dichtend talend kan in mijn ogen enkel geeerd worden... Goed geschreven |
|
Friedel: | Vrijdag, februari 11, 2005 17:24 |
mooi geschreven!!!! zit veel gevoel in.. |
|
mensje: | Vrijdag, februari 11, 2005 17:11 |
wauw prachtig geschreven! kusj een meisjes mensje |
|
druppeltje: | Vrijdag, februari 11, 2005 17:00 |
laat die drang ook nooit verpletteren, prachtig neergezet liefs drup |
|
keiko: | Vrijdag, februari 11, 2005 16:27 |
heel mooi geschreven mooie verwoording van een verdrietig gedicht.. herkenbare woorden.. liefs van keiko.. |
|
black cat: | Vrijdag, februari 11, 2005 16:17 |
prachtig uitgebeeld liefs dieuwy |
|
tarierabombom: | Vrijdag, februari 11, 2005 15:33 |
mooi geschreven | |
psych: | Vrijdag, februari 11, 2005 15:33 |
mooi,vooral de eerste twee stukken,,,gr,,,psych,,, | |
Auteur: Bert Vos | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 11 februari 2005 | ||
Thema's: |