Ooit beklommen wij onze berg,
van bestaan, ontelbare keren
woorden op het grillig pad
op bestemde hoogte en in diepe meren.
Vooruit vlogen verliefde schaduwen van naam
op uitzicht en de euforie
die langs de wolken van een ver verleden
in een poel van vrijheid gleden.
Het was de grote sprong, van bloesem;
de droom in niemandsland en eeuwigheid
die tekende voor afstand en spijt
en bracht de treurwilg in ons midden.
De drank van overmacht, voorbij
van vluchten, door felle blindheid bedot
lijken we thans van verre oorsprong
zonder troost, droefgeestig lot.
sergev2005: | Woensdag, februari 23, 2005 11:20 |
Ik sluit mij aan bij de vorige voetnootjes: zeer mooi, met zeer veel kunde. Ik blijf je graag lezen. Serge |
|
sunset: | Woensdag, februari 23, 2005 08:42 |
Mooi, heel mooi zelfs. Liefs / sunset |
|
Nona: | Woensdag, februari 23, 2005 02:58 |
heel mooi ! xxx N |
|
DrieGeetjes: | Woensdag, februari 23, 2005 02:05 |
ExoticBlue: | Woensdag, februari 23, 2005 01:03 |
Wat een prachtig omschreven werkje van jouw hand is dit! Voor velen zeer herkenbaar.. ook voor mij! Mooie poezie met de goede woorden en zuiver klinkende zinnen! Ik ga je lezen, EB |
|
nica: | Woensdag, februari 23, 2005 00:47 |
mooi gedicht dit, Super. liefs nica |
|
Fri..: | Woensdag, februari 23, 2005 00:42 |
wauw, jij bent goed prachtig dit gedicht, eentje om meerdere malen te lezen Liefs, Frida |
|
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 23 februari 2005 | ||
Thema's: |