Ik zie een meisje op het bankje zitten..
Terwijl de wereld uit alle soorten kleuren bestaan,is zij zwart en wit.
Ze huilt,Traan na traan ,zo gaat het ritme in haar leven.
Ze durft niks te zeggen,niemand loopt ook naar haar toe.
Tot ik de moed bij elkaar raap,en loop naar haar toe.
Ik vraag wat er mis is.
Ze zegt: Ik ben mis...mis.... haar stem valt weg.
Wat ben je...vraag ik zachtjes.
Ze antwoord niet.
Minuut na minuut,uur naar uur,het ging zo maar door,het leven raasde voorbij,
maar ik bleef zitten,ik bleef zitten naast het meisje.
Opeens antwoorde ze:Ik kan niks ,ik ben dom,ik heb geen vrienden,en ik weet niet wat ik moet doen.
Ik ben gewoon een afschuwelijk grote oen!
Ik hoor niet in deze wereld,ik moet weg.
Ik antwoord: Kijk eens naar andere mensen, iedereen heeft problemen iedereen hoort in deze wereld.
Iedereen is perfect..en dat ben jij ook.
Ze kijkt me aan.
Ik zie haar prachtige grote felblauwe ogen,haar prachtige bruine haar.
Ze lacht naar me.
Ik lach terug,na die dag kreeg het meisje haar vertrouwen,haar stem,haar leven weer terug.
Dankzij mij,zei ze.
Mijn verstand en mijn hart zeiden:
'T leven is een soort oefening,Om je bijvoorbeeld je problemen uit worstelen.
Soms kan je dat niet alleen,daar heb je hulp bij nodig.
Als jij ze helpt,helpen ze jou ook terug.
Dan ben jij,de held voor die persoon.
Is dat niet fijn,om dat te zijn?