Simoon_14: | Zaterdag, maart 12, 2005 00:53 |
Ook al zo mooi, en herkenbaar. Laat ze dit gedicht eens lezen, of schrijf ze een brief. Laat ze zien hoe jij erover denkt en wat je jezelf aandoet hierdoor. Sta voor ze open, dan zullen hun dat ook vast voor jou staan. Kusje. | |
bruersk: | Maandag, februari 28, 2005 21:05 |
hey , ik ben effe stil geworden van dit gedicht . echt mooi geschreven . ik hoop voor u dat je ouders ooit willen zien wie je bent . maar dan moet je op dat moment ook willen praten met u mama (eventueel ook met u papa ). het is iets waar jullie met z'n 3 doormoeten wij als buitenstaanders kunnen wel proberen te helpen maar jullie leven bij elkaar en niet wij . ik hoop echt met je mee . de dag komt echt wel maar daarom nu nog niet direct . niet opgeven !!! |
|
viske: | Donderdag, februari 24, 2005 00:09 |
Het is de vraag of ze het wel zien. Het kan zijn dat het niet tot ze doordringt als ze al zien wat jij doet. Het beste is, en geloof me ik weet t uit eigen ervaring, het tegen ze vertellen. Zeggen waar je mee zit. Uiteindelijk zal het opluchten. Misschien niet meteen maar uiteindelijk wel. Het snijden zal niet meteen stoppen, zeker niet, maar t zal wel afnemen. Neem ze in vertrouwen en praat er anders met vrienden en vriendinnen over als je dat durft. Houd het niet te lang in je want dan word he | |
Auteur: fristike | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 23 februari 2005 | ||
Thema's: |