Ik wil alleen zijn,
alleen dat vind ik fijn.
Het liefst wil ik wegsluipen,
oprollen en in een donker hoekje kruipen.
Waar niemand me ziet,
ineen gedoken met m'n eigen verdriet.
Dan doe ik teminste niemand meer pijn,
en zullen er minder gebroken harten zijn.
Ik denk vaak wat voor nut heeft het leven,
ik moet hard nadenken om daar nu nog een aanleiding tot te geven.
Maar wie weet heeft het leven me nog wat te schenken,
al wil ik daar nu niet over nadenken.
Ik voel me nu nog behoorlijk onderaan,
maar gelukkig blijft de tijd niet stilstaan.
De tijd zal het verwerken,
en ik zal het vanzelf wel merken.
Misschien in het verschiet,
maar nu liever nog even niet.
Nu wil ik nog even alleen zijn,
want dat vind ik fijn.....