De winterwind verteld
zijn eigen verhaal; zo schoonheid
leidt en verleidt
de schone parel, beroert
haar hart met trillende vleugels.
’Verrukking is uw deel mijn liefste
en met onze hartenkreten overstijgend
komt de wind aanstonds: hoor aan
mijn diepste wens, breng ons
in schuimend lot tezamen.’
Maar zijn stem brak in een hemelstorm,
verzwolg hem in een laatste klank
en op de rotsen spatte zijn eenzame ziel uiteen.
Met het ochtendrood in haar schaduw
vluchtte zij naar een ander seizoen,
de herinnering als glas in haar gedachten
waar zij nog immer wacht
met de golfslag ruisend aan haar voeten.
sergev2005: | Donderdag, maart 03, 2005 14:07 |
mooi en zeeeeer diep ontroerend, Groet, Serge |
|
sunset: | Donderdag, maart 03, 2005 09:43 |
Wohw. Beeldend, droef-verlangend, voelbaar eenzaam-mooi. Liefs / sunset |
|
jackyXXX: | Donderdag, maart 03, 2005 07:51 |
Heel erg mooi jacky |
|
Vis: | Donderdag, maart 03, 2005 07:51 |
"Waar zij nog immer wacht met de golfslag ruisend aan haar voeten" Hoe zij zich moet voelen... Mooi verteld. |
|
Raira : | Donderdag, maart 03, 2005 01:05 |
en weer een prachtig natuuruitbeeldend gedicht die het leven vertaald liefs en trusten Raira |
|
Fri..: | Donderdag, maart 03, 2005 00:39 |
Prachtig, prachtig ik lees je graag, zo mooie poëzie als dit is. Liefs, Frida |
|
DrieGeetjes: | Donderdag, maart 03, 2005 00:34 |
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: jo | ||
Gepubliceerd op: 03 maart 2005 | ||
Thema's: |