We vergaten de tijd te doden
een glimlach speelde om haar mond
in het wit lag ze opgebaard voor hen
die haar niet meer hoorde
Een bloem is ons ontnomen
zij die poëzie voorbracht met een lach
het leven wat aangenamer maakte van hen
die aan haar dachten
We hoorden haar stem nog dagen bij het water
waar de wind pluisjes van een paardebloem overblies
het blad van een oude eik viel op het stukje grond
Dat was gestorven
toen ik voor het laatst hoorde
haar poëzie
Tessel: | Woensdag, maart 16, 2005 16:54 |
Wat mooi! echt goed geschreven! Liefs Tessel |
|
Lia : | Vrijdag, maart 11, 2005 18:18 |
schitterend en ja stilmakend... | |
Mindy broeders: | Donderdag, maart 10, 2005 23:47 |
mooi stilmakend geschreven, liefs mindy |
|
Auteur: wijnand. | ||
Gecontroleerd door: jo | ||
Gepubliceerd op: 10 maart 2005 | ||
Thema's: |