10 dagen had ik met niet gesneden
want ja ik had eigenlijk geen reden
dacht wel dit duurt me veel te lang
kan toch niet dat het beter zou gaan
tot gisterenavond had al een voorgevoel
ze was verdacht stil de laatste dagen
ooit moest ze toch wel weer uitbreken
en ja had weer prijs ze barste weer los
deze keer noemde ze me een junkie
op dat moment deed ik alsof het me niet raakte
noemde haar mijn grote voorbeeld
als zij drinkt mag ik ook aan de drugs
tis niet dat ze door drinken alleen veel beter is als mij
ik haat haar zofel ik kan het zelf niet geloven
mijn eigen moeder maar voor mij is ze geen moeder meer
die haat t.o.v haar heb ik nog nooit bij iemand anders gevoeld
en gisteren werd dat gevoel me weer te veel
en voor ik weer besefte wat ik deed
zat mijn arm alweer onder het bloed
misschien 20seconden een goed gevoel
daarna weer dat schuldgevoel
wat heb ik nu weer gedaan
krijg er schrik van dit heb ik nog nooit gehad
ik had altijd de controle over mezelf
wist steeds precies hoe diep ik moest gaan
maar laatste tijd verlies ik telkens mijn controle weet niet wat het is
want ik wil het echt niet meer
het overheerst mezelf ik geraak nog tot aan mijn pols
en ja dan zal het wel allemaal te laat zijn
ik weet niet meer wat ik wil
het kan me eigenlijk ook niet meer veel schelen
de gedachte dat ik nog zolang met haar moet samenleven
geeft me al gewoon een reden om op te geven
dit heb ik nooit gewild ik wou een betere band met haar
ik wil haar niet echt haten
mis een steunpaal in mijn leven mis mijn moeder
ze stoot me telkens verder van haar af
hoe zou het zijn om een echte moeder te hebben
om een echte band te hebben echte moederliefde
iets wat ik waarschijnlijk altijd zal moeten missen
ze zeggen dat je altijd op je moeder kunt terugvallen
maar ik heb geen echte moeder
ze staat daar maar gewoon te staan
starend voor haar uit te kijken
tranen aan de binnenkant maar een lach aan de buitenkant
ben net als haar heb het overgekregen van haar
hard en koel aan de buitenkant maar aan mijn binnenkant
een gebroken ziel dat zich gekraakt en verraden voelt
een gezicht met onstopbare tranen, tranen van eenzaamheid
wat verwacht ze dan eigenlijk van mij
dat ik na 8jaar alleen zijn in haar armen zal springen
en zeggen bedankt voor alles,
voor alles wat je voor mij hebt gedaan!?
Nee, dat kan ik niet zou alleen maar doen alsof
En dat heb ik lang genoeg gedaan tot het me verstikte
Tot ik niet meer kon had de dood me toen maar meegenomen
Als ik toen wist wat nu zou volgen had ik het zeker tegoei gedaan
Dan had ik tegen mijn toen 2 zogenaamde zielsverwanten gezwegen
En was ike r nu vanaf zouden een jaar later zijn
Hun echte verdriet zou ondertussen al een routine van gemis worden
Iets wat gewoon hoort te zijn ookal zou het dan niet echt zijn
Ze zouden het niet eens echt erg vinden
Ik dacht dat het allemaal zou beteren
Hadden ze me ook allemaal beloofd
Laat je opnemen dan zal alles beter gaan
Half jaar later mocht ik terug naar huis
Na 6maanden de schijn hoog te houden maar
Vanbinnen nog steeds te blijven verrotten
Een half jaar dingen moeten aanzien en aanhoren
Wat een kind van 17 normaal gezien nog
Niet eens hoort te zien of hoort te horen
Ik verloor mijn 2verwanten maar
Mijn moeder zou me erbovenop helpen
Ze zou er als een vriendin zijn voor mij
Was bereidt haar terug toe te laten in mijn leven
Dat duurde ook maar heel even
Totdat zij me ook beu geraakte en mij opgaf
Net als alle anderen ze is niet beter als de rest
Nu ondertussen al meer als een jaar geleden
Nog steeds dezelfde situatie eigenlijk nog veel erger
Vroeger had ik mijn moeder niet maar
Toen was ze nog niet zo bemoeiziek
Maar nu ben het echt wel kots beu
Als je er niet bent voor mij
Je aan mijn lot overlaat bij wijze van spreke
Dan heb je ook het recht niet om te spreken
Doe dan maar terug als vroeger
Het deed me toen veel minder pijn
Ben tot de conclusie gekomen om
Gewoon alles te blijven aanhoren
Totdat er weer die dag komt
En alles me weer teveel word
Ik wou dat ik kon zeggen ik wil niet meer dood
Het kon zeggen en echt menen
Want eerlijk gezegd ik wou het toen niet echt
Ik moest me gewoon aan mijn woord houden
Ik mocht me zeker niet terugtrekken
Want als ik iets zeg dan meen ik het en
Zal het dan ook bewijzen
Maar nu heeft ‘dood gaan’ een andere betekenis voor mij
Het lijkt voor mij de enige oplossing om aan alle pijn te ontkomen
Mij niet meer te veel voelen me niet meer schuldig voelen
Gewoon NIKS voelen
Ik snap mezelf nog steeds niet
Waarom kan ik het nu niet meer doen
Wat houdt me nog tegen
Moet ik misschien eerst nog wat meer pijn voelen
Dat dan die pijn zo immens groot zal worden
En ik het dan echt opnieuw zal doen
Zonder aan anderen te denken
En het deze keer zal laten lukken
Nog eens ik weet het allemaal niet meer
Ik weet alleen dat dit ondragelijk begint te worden
En dat het voorbestemd is om alles zich opnieuw te laten herhalen
Ik heb nog niet genoeg boete gedaan voor mijn fouten