Bang voor de toekomst, bang voor wat komen zal.
Verdriet speelt weer op, ik val weer in mijn zwarte dal.
Een kras in mijn pols die rode tranen laten vallen.
Waarom moet mijn leven nou op zo`n manier verknallen?
Ik begrijp niet waarom ik ween.
Ben niet eenzaam maar toch voel ik me alleen.
Een leeg gevoel van binnen die door niemand is op te vullen.
Voel agressie opkomen en heb zin om hard te brullen.
Soms is het leven echt moeilijk te begrijpen.
En wil da het liefst naar ' het mes ' grijpen.
Bang voor de toekomst, bang voor wat komen zal.
Het is mijn leven die ik nu al jaren verknal.
Heb veel moeten doorstaan, en wou even alles opgeven.
Niet dat ik veel had, had alleen maar problemen in mijn leven.
Ik zal ze nooit kunnen vergeten, er is te veel gebeurd.
Heb dan ook maar 1 iemand die me nog een beetje opfleurt.
En dat is Frido, door hem zag ik weer licht.
Door hem gingen die zwarte dallen weer een beetje dicht.
Maar zal altijd bang zijn...
Bang dat ik word overstroomt word door pijn.