Als de nacht mij zo vereenzaamd
Toestopt in de ruwe lakens
Van egocentrische besluiten
En zelfzuchtig leedvermaak
Wie was ik om te protesteren?
Mijn woorden hadden niets gebracht
Had mij jouw laatste kogel overhandigd
In plaats van mij te vermoorden
Met onmerkbaar brute kracht
Opgesloten in jouw leven
Dat jij zo ruw van mij afnam
Ik wil mijn stem verheffen en
Met rauwe stem mijn ellende uitspreken
Maar de woorden vind ik niet
Wie was ik al die tijd
En wie was ik in jouw ogen?
Waarom kijk jij niet meer naar mij?
Waarom liet jij mij alleen?
Waarom weet jij alle wegen
Als ik niet eens meer weet waarheen
Mijn morgen leidt...
Nemesis: | Maandag, april 18, 2005 20:33 |
Prachtig verwoord... Nou... Een heel mooie opzet om iets te zeggen wat het meest pijnlijke is dat ik ooit heb durven denken, maar nooit heb durven schrijven... Liefs |
|
Oorlam: | Maandag, april 18, 2005 15:43 |
jouw morgen leidt iig tot freaks..een mooi begin:)) zet hem op! aai |
|
sunset: | Maandag, april 18, 2005 14:45 |
Voelbaar de eenzaamheid, het bange prachtig verwoord. Liefs / sunset |
|
Renate-td-: | Maandag, april 18, 2005 14:42 |
Prachtig geschreven! Ik voel hier de droefheid achter jouw woorden, liefs Renate | |
ato: | Maandag, april 18, 2005 14:27 |
Zeer mooi verwoord! Ikzelf word liever doodgeschoten, dan gelaten langzaam dood te bloeden... Doei! |
|
Auteur: boemerangkind | ||
Gecontroleerd door: Pieps | ||
Gepubliceerd op: 18 april 2005 | ||
Thema's: |