Dagen,
ze gaan zo langzaam
ze zijn zo eenzaam
zo alleen met mijn eigen pijn
zo alleen met mezelf zijn
Dagen,
waarom zo duister
als het licht schijnt
waarom het gefluister
als geen enkel woord verdwijnt
Dagen,
de stemmen zijn niet zo luid
maar de kilte is getekend in mijn huid
tekeningen van in de diepe nachten
waarin de stemmen me uitlachten
Nachten,
misschien nog langzamer
misschien nog eenzamer
het licht nog ver bij me vandaan
en luide stemmen in mijn hoofd gegaan
Maar,
ik ben niet zo bang
als in het dagelijkse gevang
het gevang van het aardse bestaan
dat me zoveel heeft aangedaan