Je moest eens weten...
Zoveel gevoelens die ik geen plaats kan geven,
Ik houd zoveel van je, dat valt niet te meten...
Ik zou wel aan je willen blijven kleven.
We weten het allebei,
Het is niks, zoals het nu gaat.
Straks is het misschien over, dat jij en ik, dat ''wij''.
Je bent mijn liefde, mijn vriend, mijn grootste maat!
Ik wil je zoveel zeggen... zoveel vertellen...
Maar ik weet niet waar ik moet beginnen.
Praten in ''real-life'', mailen, smsen, bellen,
het is er allemaal veel minder, is het er niet meer? Dat beminnen?
Ik wil het dolgraag
en jij ook, dat weet ik.
Maar op het moment gaat het me allemaal te traag.
Of heb je dan het idee dat ik op het verkeerde mik?
Waarschijnlijk weten we allebei dat het het beste is als het over is,
maar allebei willen we daar niet aan geloven.
Nee alleen al eraan denken... alleen dan al voel ik dat gemis.
Kun je het me met zekerheid zeggen, me beloven?
Dat we samen weer gelukkig worden, bedoel ik.
Ik wil je namelijk niet kwijt...