Ik dacht dat het beter ging
Dat ik er langzaamaan uit zou komen
Uit die diepe zwarte put
Maar telkens val ik terug
En wordt het moeilijker om te leven
Ik hou mijn hoofd recht
Ik lach ik leef ik maak plezier
Maar ’s avonds zijn de tranen niet meer te stoppen
Die gevoel van eenzaamheid
Het gevoel dat ik niet goed genoeg ben
Dat ik tekortkom dat ik niet geliefd ben
Er is zoveel dat verwerkt moet worden
Maar ik weet niet hoe
Hoe kan ik al die dingen vergeten
Waarom blijf ik die momenten zien
Het lijkt soms alsof ik ze echt herbeleef
En wordt de drang om naar het mes te grijpen
Steeds groter en feller
Ik snij nu wel niet meer
Maar die drang is er nog steeds
Die gevoel dat je krijgt als je je eigen bloed ziet
Je verdiende loon krijgen jezelf straffen
Ik zie er nu beter uit ik voel me ook beter
Maar dat is nooit voor lang
Ik weet niet wie ik ben wat ik ben
Ben ik goed bezig op het juiste pad
Doe ik mensen nog pijn
Ben ik goed genoeg voor de anderen
Zouden ze nog veel verdriet door mij hebben
Die schuldgevoel wanneer gaat die over
Ik wil niet meer zwart denken
Me slecht voelen, ik wil gewoon kunnen leven
Een toekomst hebben een toekomst zien
Maar dat zie ik vaak niet meer
Ik kan er niet meer over praten
Het is altijd hetzelfde het gaat niet over
Ik probeer het tijd te geven
Maar de tijd maakt het alleen maar erger
Het lijkt alsof die masker me weer in zijn macht heeft
Ik voel me weer gevangen, gevangen in mijn eigen lichaam
Ik kan niet meer helder denken
Ben ik dan zo zwak dat die gedachten altijd overheersen
Zelfmoord; nog steeds de enige uitweg?
Ik weet het echt niet meer …