De zon schreit
Het regent, de zon schreit bittere tranen,
Ze heeft kennelijk haar dagje niet.
Waarom? Ik ben met haar begaan en
Gun haar deez' uiting van verdriet.
Sterren zien meewarig om zich heen,
Ook de Grote Beer en ook Jupiter.
Zij willen haar troosten als het kan,
Alleen de afstand is lichtjaren ver.
De maan, sneller dan ooit tevoren,
Probeerde hoe hij haar bereiken kon,
Maar hij was haar plots uit het oog verloren,
Ze was verdwenen achter de horizon.
Maar, de volgende dag was zij er weer,
Soms achter een versluiering wat snikken.
Ze ziet de planeet die aarde heet
En moet dan toch wel even slikken.
Wat je op jullie aardkloot allemaal ziet
Bestaat niet in mijn ergste dromen:
Ik hoop dat jullie door mijn verdriet
Eindelijk eens tot inkeer zullen komen.
25-3-05
sunset: | Zaterdag, mei 14, 2005 14:44 |
Prachtig lerend en tonend. Liefs / sunset |
|
Will Hanssen: | Zaterdag, mei 14, 2005 14:18 |
Heel mooi geschreven..... Liefs, Will |
|
SuperKomet: | Zaterdag, mei 14, 2005 13:02 |
Als we ooit nog een zonnige zomer willen, zouden we dat inderdaad beter eens beginnen doen. Mooi gevonden beeld, mooi gedicht. | |
MayadeBij: | Zaterdag, mei 14, 2005 12:31 |
MevrouwdeBij heeft een tripje naar ´de Baarsjes´ gemaakt vannacht :) En welk 1 heerlijke middag om het huishouden eens op te pakken ;) Je gedicht is mooi, kus! | |
Auteur: neznaj | ||
Gecontroleerd door: Pieps | ||
Gepubliceerd op: 14 mei 2005 | ||
Thema's: |