Je daar zien liggen,hulpeloos en stil,
zorgt ervoor dat ik over mijn hele lichaam weer ril.
Je staart onbewust voor je heen,
je lichaam ooit zo sterk lijkt nu wel van steen.
Je hartje klopt nog,ja,dat wel,
maar nu reeds 9 maanden is mijn leven een hel.
Je kindjes vragen:"wanneer word ons papa weer beter"?
maar helaas kan niemand op aarde daar antwoord op geven.
Zonder jou hoeft het voor mij niet meer,
want mijn hart bloedt,doet ongelooflijk veel zeer.
Met geen woorden valt te beschrijven,
hoe die stomme coma ons allen doet lijden.
Wist ik maar wat er in je koppie omgaat,
als je me hoort als ik tegen je praat?
Mensen zeggen soms:"geef het toch op",
zij weten niet wat echte liefde is,dan denk ik:rot nou toch op!!!
Ik weet zeker dat ik bij je blijf en je nooit laat staan,
al moet ik dan daarvoor de rest van de wereld verslaan
9ouddorp9: | Dinsdag, mei 24, 2005 17:57 |
Hey heel veel sterkte, ik heb het zelf ook meegemaakt. Alleen was het mij moeder. Ik ben zelf nog maar 16 en ik vond het al heel zwaar. Blijf hoop houden!! Blijf er over praten, dat is goed! Liefs Leandra |
|
Niniki: | Dinsdag, mei 17, 2005 23:24 |
Wat prachtig geschreven in een zeer zware tijd. Net als flores zeg ik; blijven praten, je weet maar nooit. Ook voor de kinderen heel erg moeilijk, die snappen niet dat je niet wakker wordt als je slaapt. heel veel sterkte liefs niniki |
|
flores: | Dinsdag, mei 17, 2005 19:52 |
Wat een pijnlijk gedicht, en toch is daar de hoop die blijft spreken.. Gelukkig maar, voel met jullie mee. Blijven praten tegen hem, het kan voor een omslag zorgen. Zal niet de eerste keer zijn.. Heel veel sterkte en kracht toegewenst, liefs.. |
|
sunset: | Dinsdag, mei 17, 2005 17:49 |
Zo hunkerend hopend, liefdevol verwoord. Liefs (sterkte, en mijn warme genegenheid) / sunset |
|
Auteur: werbrouck | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 17 mei 2005 | ||
Thema's: |