Daar schetsen gedachten zich
tussen getijden door, jij op sterrenjacht,
ik jaag de vloedlijn voorbij
de nacht neemt het water op
en jij en jij blaast bellen
van bewondering.
Elke duin is een stap
een spoor die ons draagt
en in elke verte hangen silhouetten
van leven.
We gooien fluisteringen
overen de zee neemt onze woorden
zo spoelen we de zomer stil.
Aramis: | Zaterdag, mei 21, 2005 11:56 |
Doet een beetje mythologisch aan ... hoe heette die man weer die met keitjes in de mond over de zee stond te brullen om het stotteren af te leren ? Demostenes ? Graag gelezen Groet Aramis |
|
sergev2005: | Donderdag, mei 19, 2005 21:37 |
Het gedicht heeft iets magisch. Misschien wel het schoonste dat ik van je las. Ik denk dat dit ligt aan de zee sfeer en ook de goed klinkende woorden. Groet , Serge |
|
Klaes: | Donderdag, mei 19, 2005 18:15 |
Prachtig mooi, Groet/Klaes |
|
mienke: | Donderdag, mei 19, 2005 08:45 |
supermooi!liefs mienke | |
Auteur: Edwin van Rossen | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 19 mei 2005 | ||
Thema's: |