Mijn schouder is geen plaats
Waar elke onbenul mag huilen
Mijn schouder is niet werkelijk
Een veilig thuis waar een ieder
Ongemoeid kan schuilen
Mijn schouders zijn maar smal
En ook ik kan niet de lasten
Van deze grauwe wereld
In al haar volledigheid dragen
Maar geloof mij toch als ik je zeg
Dat waar jij ook mag zijn
Jouw woorden mij bereiken kunnen
En ik kan geen belofte maken
Dat ik je troosten zal
Ik geef je alles dat ik kan
En steun je met alles wat ik heb
Al zijn mijn schouders smal…
shelob: | Maandag, mei 30, 2005 23:07 |
Heerlijk gedicht, als we allemaal wat op schoudertjes zouden nemen werd de last samen gedragen, liefs Jolanda | |
Lia : | Maandag, mei 30, 2005 22:30 |
prachtig gedicht.. zo vol liefde voor die éne.. knuf, Lia |
|
Nemesis: | Maandag, mei 30, 2005 22:20 |
Inderdaad erg troostend. En vooral offerend. Maar je weet dat mijn schouders ook smal, maar zeker dragend zijn. Neem het mee, mijn woordenvloeden zijn zo klein, maar mijn intentie is goed. Echt. |
|
Mathilde: | Maandag, mei 30, 2005 22:15 |
schitterend geschreven! waarlijk troostend dit. liefs, mathilde |
|
Auteur: boemerangkind | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 30 mei 2005 | ||
Thema's: |