Jij, in jouw verdriet
bent zo onbereikbaar
je hebt je genesteld
in je vertrouwde ongeluk
ik wil je wiegen
in de veiligheid
van mijn armen
de tranen weg kussen
van je vochtige wimpers
Ik lees je woorden
in de dieptes van je ogen
en wat kan ik meer doen
dan horen wat je zegt
en proberen
te verwoorden wat je voelt
zodat je wordt begrepen
Onmacht is niet erg liefste,
zolang de wil er is
H.J.: | Dinsdag, mei 31, 2005 21:46 |
Prachtig Renate, met een uitroepteken voor de laatste twee regels. Heel bijzonder. liefs H.J. |
|
hiljaa: | Dinsdag, mei 31, 2005 08:42 |
rakend mooi! knufliefs--hiljaa-- |
|
Gonny: | Dinsdag, mei 31, 2005 07:30 |
Goede morgen Lieve Renate-td woww wat mooi geschreven dit verdriet. Fijne dag Dikke knuffelkus Liefs Gonny |
|
m@rcel: | Dinsdag, mei 31, 2005 00:21 |
Stilmakend Slaap lekker Knuff m@rcel |
|
Rien de Heer: | Dinsdag, mei 31, 2005 00:20 |
Een heel lief troostend gedicht vol begrip..... Groetjes, Rien. |
|
- Suus -: | Dinsdag, mei 31, 2005 00:16 |
Stil ben ik ervan geworden, prachtig, om vaker te lezen.. Liefs, Suus |
|
sergev2005: | Dinsdag, mei 31, 2005 00:13 |
SLIK... dat telt dan maar voor vijf aspirientjes... hoewel ik vijf dan nog te weinig vind. Waarom zou ik moeten met duizend woorden uitleggen waarom je tijdens je verlof een leegte achterliet: je schrijft het hier met je eigen rakende woorden. Touché-coulé. Bien à toi, Serge |
|
Auteur: Renate-td- | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 31 mei 2005 | ||
Thema's: |