Wat kan een mens toch verdrietig zijn
Gevoelens van onzekerheid en pijn
Angsten die ik maar niet van me af kan slaan
Die oude gevoelens die maar niet weg gaan
Het gevoel dat je het met niemand kan delen
Omdat het ze toch niets kan schelen
Je wapent je tegen de teleurstelling die je dan voelt
Omdat ze gewoon niet begrijpen wat jij bedoelt
Alleen ben je niet, maar eenzaam voel je je wel
Glimlach op je gezicht, maar van binnen een persoonlijke hel
Omdat het toch nooit beter zal gaan
En moeten blijven vechten om te kunnen staan
Want zodra de bodem onder je voeten verdwijnt
Kun je weer zien, aan alles komt een eind
Dus ik hou me hoofd boven water, en probeer niet te verzuipen
Zodat misschien in alle stilte mijn demonen zullen wegsluipen