Het was alsof de tijd even stil bleef staan.
Je ging slapen, want je was moe,
je had zo'n pijn.
Vol vertrouwen.
Als het weer goed gaat wordt ik weer wakker
want er is nog zoveel wat ik wil.
Ieder positief bericht, greep ik aan
want je zou beter worden.
In gedachten bad ik voor je herstel
want je was ons zo dierbaar.
Beter worden, het kon en mocht niet anders.
En toen
Je hart gaf het op,
't had zo zijn best gedaan.
Deze strijd was niet te winnen,
het was je tijd.
Jou hart stond stil,
niet de tijd, de klok liep gewoon door.
Het leven ging gewoon door,
het was zo onwerkelijk.
Afscheid nemen van jou
niet kunnen geloven dat je ziel
jouw lichaam had verlaten.
Je stem niet meer horen
je lacht niet meer zien.
Mijn verstand wist
dat je er niet meer was.
Maar met mijn hart wilde
en kon het niet geloven.
Maar de klok tikte verder
en ook met mijn hart weet ik
dat je er niet meer bent.
Maar diep in mijn hart
hoor ik je stem
zie ik je lach
en zie ik je gezicht.
Beter verloren
dan je nooit te hebben gekend.
Je stem, je lach, je gezicht
je herinneringen blijven
voor altijd in m'n hart.
Eigenlijk mag ik me rijk prijzen
ik heb jou gekend.
En waardevolle herinneringen
die alleen van mij zijn
die ik kan koesteren.
Voor altijd