Het leven in een eigen wereld.
Waar alles zo vredig kan zijn.
Een plek voor jou alleen.
Waar alles vertrouwd aan voelt.
Niemand zal je daar kwetsen,
Of vergeten.
Het leven in de ‘echte’ wereld.
Waar alles zo wreed kan zijn.
Een plek van te veel mensen.
Waar alles zo onvertrouwd aan kan voelen.
Mensen die je kwetsen,
Of soms zelfs helemaal vergeten.
Wat is er nou beter?
Wat heb je nou aan mensen,
Die je wel lopen te vertellen het te menen,
Dat ze je ‘vriend’ zijn,
Dat je ze kunt vertrouwen,
Maar later laten blijken,
Dat ze niks voorstellen?
En nu klinkt het wel hard en onwerkelijk,
Maar daar komt het vaak wel op neer.
Dus, ik leef in een eigen wereld,
Waar alleen ik besta.
En ik zal weer positief zijn in de ‘echte wereld’,
Als er toch kan blijken,
Dat er wel mensen zijn die het menen,
En mijn gebroken hart,
Weer warmte kunnen laten voelen.