omgeven met de ruwste zeeën over de wereld
vaart een schippersschuit tussen golven door
alles leek zo rustig en vredig te zijn
maar het gevaar sluit zich langzaam om hun heen
op een afstand kijken donkere boze wolken
wachtend op het moment van gade slaan
met een vernietigende blik in hatende ogen
geduldig wachtend op een vernietigende windvlaag
de mannen kijken blij en tevreden uit hun ogen
tot het moment dat angst hun gevoelens overtroffen
een orkaan van emoties die hun hoofden op hol sloegen
lieten het nadenken tot een oplossing bevriezen
met de laatste tranen in ogen van de kapitein
zakt het schip langzaam maar zeker in de diepte
voorgoed opgeslokt door het water zonder genade
tot het moment dat er alleen nog maar stilte heerst
Mathilde: | Zondag, juli 31, 2005 19:12 |
wow mooi! spreekt me aan (heb laatst zelf zoiets geschreven, heet "verdronken zeeman") liefs, mathilde |
|
flores: | Zondag, juli 31, 2005 17:36 |
Prachtig tonend.. liefs/knuf |
|
fiever: | Zondag, juli 31, 2005 16:53 |
Prachtig gedicht! Geeft mij een beetje een Titanic-gevoel Leuk om lezen Liefs, fiever |
|
black cat: | Zondag, juli 31, 2005 16:51 |
best heftig gedicht, maar prachtige verwoord! Liefs, dieuwy |
|
Auteur: Bert Vos | ||
Gecontroleerd door: fox_bert | ||
Gepubliceerd op: 31 juli 2005 | ||
Thema's: |