Gevleugeld ontwaken
Daar zat ze in de schaduw
in grijs en zwart geschetst
tekende haar beeld hart
vertederend, verdriet van
de stilste vorm, ingehouden
eenzaamheid, ze wreef verkleumd
over haar benen en keek
terug
Donker liepen lijnen
draden van een verscheurd leven
stekende schrammen, en scharlaken
sneden in bleke armen
ze hief het hoofd
tot de reflectie in scherven
en staarde ongenadig koud
terug
Bewaarde rode ogen verwilderd
onaardse blikken die kleurden
waar het stof van emotie
op vreemde winden dwarrelde
liet ze gouden tranen verward dwalen
zocht het verleden uit haar heden te halen
smeekte zonder te vragen geluk
terug
en in de ochtendzon boog de nacht haar rug
Fri..: | Zondag, augustus 28, 2005 22:04 |
Ik vind deze nog steeds zo geweldig eh.. echt |
|
de nifter: | Donderdag, augustus 25, 2005 11:44 |
zo dat was weer een minuut die zeker de moeite waard was | |
Sheena: | Woensdag, augustus 24, 2005 22:50 |
mooie gedachten, poetische invalshoek, jammer van de hoeveelheid bijvoegelijke naamwoorden die bijna ondersneeuwen dat wat je duidelijk wilt maken. verschuil je er niet langer achter, ga dieper in jezelf, en f*ck tis een wereldgedicht. Sheen |
|
Mathilde: | Woensdag, augustus 24, 2005 21:42 |
deze voelbare eenzaamheid verstilt mij.... liefs, mathilde |
|
vlokje: | Woensdag, augustus 24, 2005 19:13 |
Heel erg mooi geschreven. liefs sylvia |
|
Irdana: | Woensdag, augustus 24, 2005 18:22 |
een gedicht waarbij de eenzaamheid naar buiten komt door de gevoeligheid met woensdag groet Irdana |
|
m@rcel: | Woensdag, augustus 24, 2005 18:20 |
stilmakend mooi liefs m@rcel |
|
Auteur: milamber | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 24 augustus 2005 | ||
Thema's: |