Vreemd
Ik ben moe en moedeloos,
somber gestemd, zelfs troosteloos…
En das wel vreemd, toen ik vanmorgen zou beginnen,
hoorden ze me zingen en was ik vrolijk van binnen..
Vreemd, ik kan het zelf niet herleiden,
waarom ik sombere gedachten heb
en ze niet kan scheiden
en daardoor moedeloosheid schep…
Is het misschien, omdat de bladeren gaan vallen,
ontstaat daardoor de pieken, en dus ook de dallen.
Het lijkt een verklaring af te geven,
hoe ik even denk over mijn leven..
Het zal wel weer voorbij gaan,
als de lucht weer klaart…
‘T is vreemd, ‘t is september
meestal gebeurt in ’t maart…
Als het een depressie wordt, wat ik niet verwacht
hoop ik dat het lichter wordt, ik kan niet tegen de nacht.
Want ik weet uit ervaring, hoe lang die nacht kan duren
en zo zat ik in het verleden al maandenlang, in de nacht te turen.
Ik weet dan wel dat ik, het dal weer uit klom,
en de rivier van emotie….vaker overzwom.
Zo vraag ik U mij te leiden
Ik vraag het U Heer, heel bescheiden.
Want ik weet dat ik alles maar dan ook alles, bij U kan brengen…
1 petrus 5:7
Werpt al uw bekommernis op Hem, Hij zorgt voor u.
John