Tranen blijven stromen over mijn wang.
En voel me meteen weer oh zo bang.
Plots denk ik weer aan mijn kleine kapoen.
Weet gewoon echt niet meer wat te doen.
Moet ik dan doen of ik ben nooit zwanger geweest.
Een vraag die blijft rond zweven doorheen mijn geest.
Niemand kan begrijpen hoe zeer ik mijn baby mis.
Want voor hen is mijn kleine engel iets dat er niet is.
Ondertussen voel ik me eenzaam en verdomt zo alleen
Denk ik dagelijks aan mijn kleine spruit zoals geen één
Die 4 oktober komt er bijna aan.
Ik weet niet of ik verder kan gaan.
Voel me schuldig dat mijn kindje niet werd geboren.
En ik weet mensen vinden het flauw ‘willen dit niet horen’
Voor mij is het een kei harde feit!
Voor hen gewoon dagelijkse realiteit!
Geen dag gaat voorbij zonder mij mezelf zoveel verwijt
Terwijl meeste denken ‘ze zit met een beetje spijt’
Het voelt aan of ik heb Angel geen kans gegeven om bij mij te zijn
Oh god wat doet dit alle dagen verschrikkelijk veel pijn
Had ik die slechte pillen maar niet ingenomen
Zou mijn kindje dan niet zo grof worden ontnomen?
Had ik mezelf toen niet zoveel afgevraagd
Heb ik het op deze manier weggejaagd?
Waarom moest ik toch nog zeven sigaretten roken?
Was ik toen maar zonder pakje veilig ondergedoken!
Iedereen zegt wel och het moest zo zijn
Maar dat zijn voor mij woorden vol venijn
Want neeeeeeeeeeee het moest niet zomaar zijn !!!
Mijn baby’tje was bestemd om eeuwig bij mij te zijn!
De enige troost die ik nog bezit
Is dat het nu bij mijn liefste zusje zit
Ook zij werd me veel te vroeg ontnomen
zonder ik nog langs haar ben kunnen komen
Sinds 2000 was ze terug gevlucht
dus je ziet alles is voor mij een klucht
Om haar heb ik een ook een enorm schuldgevoel
En weer eens niemand die begrijpt wat ik bedoel
Dat is het leven zoals ze allemaal zeggen
Moet je u maar bij neer kunnen leggen
Toch kan ik het gewoon echt niet
Een marteling, is er niemand die dit ziet?
Zal er een dag zijn ik terug kan leven
Zonder constant opnieuw pijn te beleven?
Komt er een dag dat ik alles zal aanvaarden?
Dat mensen ik van hield niet meer zijn op deze aarde?
Ga ik ooit het verleden kunnen los laten?
Komt er een dag ik mezelf niet meer zal haten?
Komt er een moment ik weer zonder pijn kan leven?
En opnieuw weer mensen echte vriendschap kan geven?
Dagelijks dramatiseer ik om een niets.
Alles lijkt voor mij zo’n duivels iets.
Graag zou ik gewoon gelukkig willen wezen.
Dus moet wel eens naar een psy één der deze.
Maar t lijkt mij zwak ik niet alles alleen kan verwerken
Want misschien kan ik er nog wat zwaarder voor werken
Waarom doe ik steeds weer alles mis?
Enkel blijven treuren om wat er niet is?
Ik weet ook jij verdient meer dan ik je momenteel wel geef .
Je moet wel weten geniet van de leuke tijd ik met jou beleef.
Hopend dat je me ooit alle kwade dagen vergeeft
En onze vriendschap al dit engs wel overleeft
Je zou moeten voelen ik echt veel om je geef
En het mede dankzij jou is ik deze situatie overleef
Ik kan zal het waarschijnlijk nooit face a face zeggen
Vandaar ik het met dit gedicht probeer uitteleggen
De dag ik dan eindelijk weer beter ben
Zal je me leren kennen zoals ik echt ben
Ondertussen zal ik blijven vechten doorheen de tijd
Tot er een dag zal komen ik niet meer zo ontzettend lijd
Want jij mijn maatje geeft mij terug veel meer moed.
Al ben je soms gemeen begrijp ik wel waarom je het doet.
xxx justme