Duogedicht Hans van Os - Remie
De zon laat met haar stralen
mijn licht gebruinde huid verwarmen
zand schuurt zachtjes langs mijn lijf
de wind speelt met mijn blonde lokken
ik koester mij in de branding
golven emoties spoelen langs me heen
wil zo graag opgeslokt worden
in de wilde oceaan van de liefde
waar ben je mijn liefste
geen schip aan de horizon
ik geef je mijn lijf eerlijk en naakt
met het water verdwijnen ook mijn dromen
gevoelens van wat ooit was
’t verlangen nooit beschaamd
ik voel de weemoed komen
hunkering die werd verzaakt
ik schonk immer en jij ontving
mijn lichaam, mijn diepste zelf
ik wachtte vol vertrouwen
een toekomst reeds gedroomd
wanneer het water geen rimpel meer geeft
ik alle sterren deze nacht heb geteld
geef ik jou je vleugels terug
en leg me vol overgave veilig in je armen
de oceaan zij neemt met onmetelijke kracht
zo ook jouw liefde, koestering voor mij
geven doet zij zelden en dan onverwacht
zo ook mijn hoop, onze samenzijn voorbij
Hans van Os: | Donderdag, september 29, 2005 22:45 |
Jij ook bedankt, Remie. Een waar genoegzame samenwerking. Enneh..ach wat heet fout... ('k Word wel benieuwd naar je 'blonde lokken', maar goed - heb ik in ieder geval mijn vleugels terug). |
|
Innerchild: | Donderdag, september 29, 2005 18:35 |
Mooi gedaan ! | |
Klaes: | Donderdag, september 29, 2005 17:28 |
prachtig neergezet beiden Groet/klaes |
|
remie: | Donderdag, september 29, 2005 16:35 |
dank je hans voor de samenwerking, was leuk om te doen al ging het eerst wat fout...liefs Remie | |
Sifra.K: | Donderdag, september 29, 2005 16:00 |
Mooi duo Liefs, Sifra |
|
Auteur: remie | ||
Gecontroleerd door: bieke | ||
Gepubliceerd op: 29 september 2005 | ||
Thema's: |