Het moest zo zijn,
de kans dat dit niet voortbestemd is, is klein.
Uitgerekend op het laatste moment ontmoete ik jou daar,
heel raar, maar waar.
Er is iets, misschien iets van boven dat dit stuurt,
want ik begrijp echt niet hoe dit elke keer weer gebeurt.
Jij denkt iets, 's avonds zeg ik het tegen je,
dit kan toch niet, dachten we.
Dit gebeurt keer op keer,
we vinden het bijna niet bijzonder meer.
Zo lang en ver van elkaar vandaan, we blijven bloeien,
en hoe langer en verder, onze band blijft groeien.
Hier is mijn leven, zonder jou,
maar je weet dat ik dit anders wou.
In alles zie ik jou, jou ogen, jou gezicht,
jou handen, je mooie haar dat in de zon glimt.
Ik beeld me overal in dat je er bent,
dat je alles hier een beetje kent.
Onze harten zijn verbonden, geen twijfel mogelijk,
en dit zomaar, toen ik je ontmoette perongeluk.
M'n lief, lach .. geniet van dit feit,
en wees niet verdrietig, mij raak je echt niet kwijt.
We zullen samen zijn, op een mooie dag,
we zullen elkaar weer omarmen, met een traan en een lach ..