Mijn Zoon!
Zoals elke moeder had ik vroeger mijn dromen
Over jou en je zus, hopend dat ze uit zouden komen
Je had een fijne jeugd en groeide voorspoedig op
Maar toen was je negentien, en zat je flink in het slop
Zoals elke moeder zag ik het met lede ogen aan
Mijn eigen suf te denken waar het verkeerd was gegaan
Je wilde weg, op je eigen gaan wonen
Wilde feesten, niet meer naar school, dat waren nu jouw dromen
Ik liet je begaan, zag het met argusogen aan
Je had geen geld voor eten, zelfs geen baan
Het leven was voor jou één groot feest
Zelf zag je er uit als een geest
Na zes weken zag je in dat het zo niet langer meer verder kon gaan
En zag ik je weer bij mij aan de voordeur staan
Vijf jaren gingen voorbij
Maar in je hart was je nog steeds niet blij
Je solliciteerde in Ierland naar een baan
Binnen drie weken ben je daar heengegaan
Wij, je ouders en zus verdrietig achtergelaten
We praatten op jou in, maar dat mocht niet baten
Waarom ging je heen? Wat zat je toch dwars? Als moeder wist ik wat je mankeerde
Je was bang om te falen, bang dat ik me van jou afkeerde
Je kon hier jezelf niet zijn, was bang dat de mensen je niet zouden accepteren
We zagen jouw vertrek als een vlucht, waarom? Je weet dat jouw geaardheid ons niet zou deren?
Wij konden jouw beslissing wel begrijpen
Maar hoopten dat het op den duur zou slijten
We hoopten dat je het daar zou rooien
Je eigen ontdekken, jezelf ontplooien
Na ruim een jaar vroeg je of je terug mocht komen
En woon je weer thuis, zoals in mijn dromen
Het is niet echt wat je wil, want in je ogen zie ik een traan
Je bent niet gelukkig..hoe lang zal dit zo verder gaan???
Mam