Romantiek in Zeeland.
(waar de voorbije geliefden elkaar een laatste maal zagen)
Ze werd wakker, die maandagochtend, duf nog stond ze op
Ze zag dat langs haar hij nog sliep, en keek dus hoe laat het was
Normaal was hij toch altijd eerder op, maar doordringen deed het niet
Tot zij in de huiskamer op de plek waar zij altijd de bank bezat
een briefje vond met tekst... Die las ze en dit is wat er stond:
Had liever een ander genomen, dan had ik kunnen blijven dromen...:
De manier waarop je me verlaten hebt
had niets te doen nog met ons, was er al aan voorbij gegaan
Hoe is het leven nu? zo heerlijk zonder mij?
Is het zo fijn geworden, als je denken zou?
Ik, mijn leven ziet enkel het zonder zijn
weet enkel van voorbij te zijn. De bons
kreeg galmen, en dat gonsdt hier nog...
Als ik kan accepteren dat dit verlaten worden een verlengde
is van hoe we samen waren, wast
het alle tijden schoon. Echter
om mij gieren de stonden, kwijt aan slechts verdriet...
Je hebt niets te doen met ons voortaan
De manieren van de mens, het zijn de pijnen die ik heb
dat ik nog in kleine vriendschap enkel verkeer.
De manier waarop je me verliet
schiep een band, mijn lief
met de afstand. Er seint een boei waarschuwingen uit:
'Pas op voor de zandbank'.
Al schijn ik allang te zijn gestrand, aan de kust van je
vaarwel zwaaiende hand.
Een naderen zonder die wuivende hand, zie ik niet.
Het is de manier waarop je me verlaten hebt
voorbij gegaan aan hetgeen ons samenzijn schiep.
Ik zal dit leven, verder varen, in de onvrijheid van
de kluistering der boeien.
Op een eiland aan de Brouwersdam
zal ik er vrede in vinden...
Als je met iemand je leven deelt, lief
hoort voor één ook de dood daar bij.
Wees blij dat ik het ben. Die je toch niet meer wil kennen.
En wen aan het verder ongeboeide leven.
Je bent vergeven.
En in mijn geluk, bleef ik.
Een aarde vol met vrede.
Dit las ze, want dit was wat er stond
Overstuur maar ook gelaten liep
ze terug naar de slaapkamer...
Nu begreep zij waarom hij
nadrukkelijk vroeg vannacht
of ze de armen om hem heen wilde slaan
en, het zeggen: 'Dit is toch onze laatste nacht
dat we hier nog samen zijn', kreeg nu
een andere betekenis.
Daar lag hij...ze zat stil langs hem op het bed
Keek of ze nog enkele slaappillen over had,
en nam er dan maar twee,
legde zich te bed weer neer
en sloot hem in haar armen in
drie uren sliep ze tevree...
Die maandagmiddag, nam hem de ziekenwagen mee.
theike: | Donderdag, december 15, 2005 02:20 |
tenminste, momenteel helaas voor ons... voor mij | |
theike: | Donderdag, december 15, 2005 02:19 |
was maar een gedachte... Zeeland kwam inderdaad dat weekend nadat ik dit schreef... (het was nog bijna niet doorgegaan doordat ze hier tezeer van schrok) Maar het zijn ons een onnoemelijk aantal mooie dagen geweest. (dat zij er zelfst van zegt, het mooiste weekend van haar leven:))... ik ben wat bescheidener:) Elkaar lief hebben we elkaar evenzo weer niet...nu liefde is een ziekte |
|
_Zonneschijn_: | Vrijdag, november 25, 2005 13:44 |
Hier ben ik stil van! Liefs |
|
sunset: | Woensdag, november 16, 2005 22:42 |
Schitterbare uitmuntendheid. Chapeau. Liefs en mijn respectvolle genegenheid, sunset |
|
wijnand.: | Woensdag, november 16, 2005 22:01 |
voortreffelijk | |
Oorlam: | Woensdag, november 16, 2005 17:10 |
subliem | |
Fri..: | Woensdag, november 16, 2005 15:05 |
je laat me achter in stilte ... |
|
m@rcel: | Woensdag, november 16, 2005 14:21 |
stilmakend.... Liefs m@rcel |
|
meta85: | Woensdag, november 16, 2005 14:10 |
stilte liefs meta |
|
Auteur: theike | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 16 november 2005 | ||
Thema's: |