Ik liet de regen mij doordrenken
En bedacht vol melancholie
Dat het mooi was, dat het mooi werd
Dat het zo mooi had kunnen zijnDe zon zonk vuurrood in de verste verten
De avondlucht werd grauwer en
Mijn adem vormde kleine wolkjes
Zij vervlogen met het opsteken van de windEn ik zou kunnen spreken over
Gevoelens die ik koester ergens
Diep in mijn hele wezenEn ik zou kunnen schreeuwen over
Alle pijn en het verdriet dat jij nog
Altijd niet in mijn ogen hebt gelezenMaar laat het ook maar zijn zoals het is
Jij kent mij niet en samen - waar wij één
Behoorden te zijn - zijn wij Twee
mamsiemomo: | Dinsdag, november 29, 2005 21:29 |
oei,....pijnlijk,.... misschien beter 1 alleen, dan geforceerd 2?? Sterkte | |
Auteur: boemerangkind | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 29 november 2005 | ||
Thema's: |