25 – 11 – 2005
ik weet niet,
hoe ik dit moet vertellen,
ik weet niet,
of je het nu wel aan kan.
Mijn gevoel voor jou,
Word steeds minder,
Het voelt gewoon meer als vrienden
En ik wil dat je dat weet.
Daarom wil ik het vertellen,
Omdat je anders valse hoop krijgt
Maar hoe moet ik het vertellen?
Kun je het nu wel aan ?
In één week ben je (bijna) alles kwijt,
Je vriendin die je ex is geworden,
Een vriendin die door een ongeluk in het ziekenhuis ligt,
Ik voel me wel een beetje schuldig
Maar ik ben er altijd voor je !
Je hoeft maar een gil te geven,
En ik ben bij je.
En dat moet je echt never nooit vergeten !
Al die leuke momenten,
Die ik met je heb meegemaakt,
Maar ook de minder leuke dingen,
Die zal ik echt nooit meer vergeten.
Ik hoop dat,
We nog hele goede vrienden zijn,
En blijven natuurlijk.
Want met jou kan ik over alles praten !
Mijn armen,
Staan altijd voor je open.
Voor een knuffel, of toch maar iets anders,
En dat weet je zelf ook wel !
Je mag me altijd smsen/ bellen
Als het wat minder met je gaat.
Maar ook als je me wilt zien,
Of alleen maar even me stem te horen
Maar ik weet echt niet,
Hoe ik dat het beste kan vertellen,
Gewoon recht in het gezicht,
Of toch dit gedicht ?
Ik ben bang,
Bang dat je de wereld verlaat,
Bang om écht een hélé goede vriend te verliezen,
Dat zou je toch doen, als ik niet met j verder ging ?
Omdat je leven “dan geen zin meer heeft”
Er zijn écht nog genoeg andere meisjes
Die nog leuker zijn dan mij !