Uit de bundel: "Het scheepje der poëzie".
Matrozendicht 4
Jij.
Dans je mijn scherven nog fijn?
Kristallen tonen verwonden je voeten.
Pijn als strakke maat, vereist concentratie,
houdt losheid in haar ban. Mijn muziek
geeft ons ritme. Jij geeft, de maat, de draai
en de passen aan. De dans van ons twee.
Strak was de vloer van ontmoeting. De knars
van het zand, de strepen, het vuil kwamen later.
De ruimte voor twee werd gevuld met obstakels,
al dansend verworven, vergaard ook met vlijt.
Breuken, tot scherven vervallen, bekrassen de
vloer. Onze ruimte is klein, het dansen doet pijn.
Dans je mijn scherven nog fijn?
WIL MELKER
28/07/2000