Moeder,
knot,
oude grijze knot van haren, die,
losgemaakt tot onderaan uw rug als
bijkans dode twijgen,
veelzeggend zwijgen.
Zwijgen, evenals uw ogen,
die naar binnen zien
en achterwaarts naar
toen de dode vader nog in leven was,
en 't leven
dagelijks met hem vol leven was.
Nu zijn de koffievlekken
op uw nieuwe herfstjapon symbolen
van de afbraak die de tijd aan u begon.
Uw kin wordt scherp,
uw neus priemt wat naar voren.
Ik vraag mij wel eens af of u
de jonge moeder bent waaruit
ik, als een wonder, ben geboren.
J.H. Vergne: | Donderdag, januari 26, 2006 19:10 |
het hele leven van je moeder toen zij oud werd verwoord en hoe prachtig en liefdevol groetjes |
|
flores: | Donderdag, januari 12, 2006 13:00 |
Ik lees je af en toe en ben onder de indruk van je schrijven. Indringend en met stijl. Liefs |
|