Hulp van mij?

Ik bied jou mijn hulp,
je verzint smoesjes, kruipt weg in je schulp.
Bang ben ik, voor wat mij te wachten staat,
na al jou afwijzingen weet ik me geen raad.
Op elk plan, tip of advies heb jij wel weer wat te zeggen,
ongemerkt, doe ik meer me best, om me grenzen te verleggen.

Radeloos zit ik thuis dingen voor jou op te zoeken,
duik met me neus in de boeken.
Om te zien of ik iets kan vinden waar jij mee geholpen bent,
je wil geen profesionele hulp, jij zit alleen maar op je krent.

En al dat gemep, geruzie en smijten met spul,
is echt flauwe kul.
Alles rustig laten bezinken en helder blijven kijken,
dan begint het ergens op te lijken.
Even tot 10 tellen, en dan zien hoe je het op lost,
eerst denken, dan in plaats dat je erop los rost.

Daarna zeggen het was een opwelling, en jij moet je niet aanstellen,
De volgende keer laat ik weer een taxi bellen.