Pijnigende winters
December laat enkel nog de tranen
die de zomer zout liet verdampen;
de wind waait door de wonden, diep
hopend dat zonden zullen reinigen
en het verdriet zal stoppen te branden.
als toen je mijn verlangens
in as deed verschijnen, dood.
Wolken kleuren een slaap zacht
die de maanden moet doen helen;
de schuld blijft echter heden pijnigen
stekend in de onverschillige liefde
die nimmer iets te willen heeft gehad.
als toen je mij confronteerde
met de waarheid in mijzelf.
Doch de wintermaanden stillen
als de passaat weer keren zal;
de lente zal de zon doen schijnen
en de pijnen zo zacht verlichten,
de warmte vermoordt eenzaamheid.
Ik hou niet van de kille winters
als toen ik je mijn liefde naliet
in de handen van de toekomst.
Tuimelaar: | Zaterdag, februari 11, 2006 23:04 |
eindelijk heb ik je dan toch gevonden. mooi gedichtje, maar onze duo is toch mooier ;-p | |
Bengelmans: | Dinsdag, februari 07, 2006 20:52 |
mijn hemel op zo'n weerzinwekkend goede manier verwoord die gevoelens die je uit in dit gedicht. subliem! hou van je kus en knuffel |
|
Dirk Hermans: | Dinsdag, februari 07, 2006 19:35 |
sterk inhoud mooi beschreven liefs Dirk |
|
Auteur: Monique de Boer | ||
Gecontroleerd door: Innerchild | ||
Gepubliceerd op: 07 februari 2006 | ||
Thema's: |