Dubbele bodem
soms lijkt het heel even
of de tijd heeft stilgestaan
je kijkt altijd zo vrolijk
een lach maakt steeds je mond
je praat nog even open
handen zwaaiend in het rond
toch als ik zie je ogen, wazig
zo eenzaam en verlaten
dan kan ik niet weerhouden
die gevoelens zo sterk klinkend
dat jij niet helemaal eerlijk bent
over wat jij niet los kunt laten
gevuld met dat besef glijden weer die tranen
door mijn ziel zie ik het lachen
dat je doet, rilt het over mijn rug
als ik hoor je vrolijk praten
langs al die diepe gevoelens heen
verraadt toch weer jouw lichaam
wat je mond niet mij kan zeggen
zie ik een mens met verdriet