Met rasse schreden om niet op te vallen
loopt zij straat na straat de nacht weer kwijt
terwijl voetstappen achter haar blijven steken
op het trottoir van de onfatsoenlijke tijd.
Vroeger droomde ze nog van verre oorden
waar ze verhalen zou schrijven op het strand
met haar voeten in het warme, heldere water
en het kruis diep begraven in het zand.
Vroeger droomde ze nog van het lieve huis
waar met krijt op de deur staat geschreven
dat het volle leven pas geproefd wordt door
diegenen die de held zijn van hun eigen leven.
Ze stopt even om haar sigaretten te zoeken
en draait zich dan om zodat ik wordt bekeken
met ogen die ik herken van duizend jaar terug
en ik denk aan wat ik zou willen uitspreken.
Zal ik je hand vasthouden totdat je thuis bent
en de dekens veilig over je heen trekken
of blijven we hier totdat de zon opkomt
en voeren we eindeloos mooie gesprekken?
Maar er waren al teveel rusteloze nachten
dus ga ik op de stoeprand zitten en wacht
totdat ik haar stappen niet meer kan horen
want hoe verder ze van me vandaan is
hoe minder de aantrekkingskracht.
Edie: | Vrijdag, april 08, 2011 07:08 |
Je neemt me echt mee. Mooi. Groet, Edie | |
MizzTeaQ: | Donderdag, mei 25, 2006 19:32 |
Hi Chispa , even weer wat van je gelezen. Ik volg beide onderstaande reacties... Hoop je snel weer te mogen lezen. Liefs , |
|
switi lobi: | Zaterdag, maart 04, 2006 10:58 |
Meeslepend en melancholiek geschreven.......schitterend. Dank je voor je reactie bij mij.... Liefsliefs, switi lobi |
|
Don Gallo: | Woensdag, februari 22, 2006 15:53 |
En hier heb je geen reacties op? Wat een meesterlijk gedicht, schitterend. dikke x |
|
Auteur: Chispa | ||
Gecontroleerd door: Sheena | ||
Gepubliceerd op: 19 februari 2006 | ||
Thema's: |