Ik dacht dat de stilte niet luider gezwegen kon worden
maar overduidelijk sloeg ik de plank dus wederom mis
want dit zwijgen van mijn hart kan niet luider klinken
dan de gillen die ik eigenlijk zou moeten slaken
welk recht heb ik nog om te spreken van verdriet,
nu de tijd verstreken is en dat alles al is vergaan,
ik dat niemand dan mijzelf aan rekenen mag
mag ik dan wel spreken van teleurstelling
als ikzelf de wereld nog het meest teleurstel
met mijn gezanik en gezeur om niets,
had ik erover moeten zwijgen omwille van de vrede,
of is het goed dat ik gezegd heb wat ik me afvraag,
zodat ik daarna doodgezwegen zal kunnen worden,
aangezien ik nog het minst van allen, het recht had
-om jou te vragen naar de waarheid,
terwijl ikzelf zo vaak verzweeg-