De warme troost die ik van vele colega's kreeg.
Het was weer gauw morgen,
en kwam er weer een dag met veel zorgen.
Ik ben bij de dokter geweest vanochtend,
hij keek heel even schokkend.
Ik zag ze vreemde gezicht,
en liet wat lezen van mij het was een gedicht.
He meis het gaat echt niet goed,
het is bijna helemaal op je moed.
Dit kan echt niet langer zo doorgaan,
je hebt anders starks echt geen bestaan.
Hij zei ben blij dat je langs kwam vadaag,
ik zei ja het is allemaal zo vaag.
Ik weet het niet meer,
en kots nog steeds keer op keer.
Ik moet nu echt de hulp pakken,
anders ga ik echt nog verder zakken.
Me lichaam is nu al helemaal op,
ja zei die je zit erg dicht bij de top.
Dus heb nu definitief besloten om me op te laten nemen,
en stond daar toch te trillen op me benen.
Op weg naar me werk maar weer,
hoe moet ik het vertellen het doet me zo zeer.
Al aangekomen daar met een traan,
ik dacht nu niet schamen en liet ze dus maar gaan.
Met veel praten met een colega daar met een traan,
ben ik toch maar naar de rest gegaan.
Ze sloegen bijna allemaal een arm om me heen,
ik wou dat er toen heel even de zon scheen.
Ze zeiden goed zo meis ga er voor,
en je komt er door.
We zullen er zijn in je komende moeilijke tijd en we zullen je steunen,
zodat je ook op ons kan leunen.
Je hebt een goede stap gezet,
en dat wordt je met trots toegezegd.
En dat is wat we je graag wensen,
zodat jij straks terug komt hier met, het is me gelukt mensen.
Bedankt zei ik lieve mensen,
ik zal jullie ook het alle goeds wensen.
En liet me weer even gaan,
en ja dat dé ik met een traan.
Ze zeiden laat ze maar lekker gaan,
zodat jij straks op beide benen op de grond kan staan.
Ik hoop dat de opname me wel lukt,
want tot nu toe is het alleen maar mislukt.