Gewoon...
Het meisje dat verschopt, weggetrapt
huilend in het donker leeft
Dat niet uit durft te schreeuwen
Niet durft te verlaten
de eenzaamheid van het samen zijn
de bescherming van het verborgen zijn
Val niet brandend uit bomen om haar te verpletteren
Blijf niet achter haar staan om toe te kijken hoe ze word vertrapt
Ga niet leunen op de toch al zo kapotte schouders
Wees niet de schaduw van donkere jaren
Weef haar een mantel van onkwetsbaarheid
Hul haar in de rust die ze had willen zijn
Vat haar handen in je vastberadenheid
Verzorg haar ingedoken angsten met vertrouwen,
met je medeleven
Bevrijd haar met al je liefde
Leg haar te rusten
in de warmte
van het bestaan
gewoon...
hou van haar