*Schuldgevoel*
Over mijn wang rolt onverwacht een traan,
dit kan zo niet verder blijven gaan.
Ik moest een keuze maken in mijn leven,
en besloot mijn droom als kinesist een kans te geven.
Nooit was ik zo gemotiveerd,
dat geeft de kracht voor al die nachten waarin ik heb doorgeleerd.
Maar ook nooit had ik het zo druk,
en dat ontneemt me de rest van mijn geluk.
Ik heb geen tijd meer voor vrije tijd,
de studies zijn een draaikolk van eenzaamheid.
Aan de veelbetekende mensen in mijn leven,
kan ik niet meer zoveel vriendschap geven.
Mijn studies en mijn vrienden zitten in een gevecht,
en daardoor voel ik me immens slecht.
Weet dus dat je altijd terecht kan bij mij,
ook al ben ik niet meer zo dikwijls dichtbij.
Sorry voor deze moeilijke tijden,
en vergeet dat ik jullie nooit opzettelijk zal mijden...
7 maart ’06
21u24