Één seconde..
Al ben ik geen dichter.
Door dit gedicht is de pijn even wat lichter.
Door jou was ik de grip op mijn leven even kwijt.
Men stond met velen vraagtekens wereld wijd.
Mijn lichaam constateerde één fout.
Het gehele linkerbeen reageerde en werd “vriezend” koud.
Zelf had ik er nooit van gehoord en ach.
Sommige merkte zelf op “je hebt het zelf bedacht.
Ziekenhuizen vol met de modernste techniek.
Hellaas het mocht in het begin niet baten, ik bleef gewoon ziek.
Jou naam was mijn niet eens bekend.
Posttraumatische Dystrofie velden deze vent.
Mensen kletsen achter je rug op straat.
Zwijgen als ze me zien, vertel mij eens waar dat over gaat.
Van de buiten kant zie ik er goed uit, en loop soms wat rond.
Het eerst wat men denkt, die is weer “harstikken gezond”.
Men keek op me neer.
En nu, doen zij mij niet langer zeer.
Ik vraag me soms af, zoude er ook mensen zijn.
Die wat meer weten over mijn pijn.
Twijfels blijven bestaan
Een ieder zal zich door zijn portie heenslaan.
Voor wie zegt, jou ellende groter is.
Ach kom..alleen omdat ik een stukje gezondheid mis?
Mensen lopen en hollen.
Zonder enige hindernis zomaar ronddollen.
Bedenk dan even.
Maak nog wat van je leven.
Één seconde was het verschil.
Niets kreeg mij echter klein, en bezit nog steeds één sterke wil.
Het duurde maar even.
Maar probeer weer te leven.
Dat is mijn gegeven.