Ik mis mijn werk,
dat is wat ik goed merk.
Ik wou dat ik nu kon werken en bij me colega's was,
dat zit me nu zo dwars.
Ik wou dat ik nooit zo was geworden,
en niet gooide met borden.
Dat ik daar kon zijn,
ik vind het echt niet leuk en fijn.
Ik mis mijn collega's steeds meer,
het doet me zo zeer.
Ik wou dat ik daar kon zijn om te werken en lol te maken,
zodat het verleden me niet kan raken.
Maarja dat ging niet meer,
ik kon niet meer en had geen kracht meer keer op keer.
Ik dacht dat ik het wel aan kon,
maar ja tot op een gegeven moment alles begon.
Het ging steeds slechter met mij,
en was gewoon niet meer blij.
Terwijl ik altijd vrolijk was,
en nooit zat me wat dwars.
Of althans zo dé ik me voor,
en ging gewoon met alles door.
Ik wilde het niet,
dat ze me zien met verdriet.
Ik schaam me er voor en wil gewoon het niet laten blijken,
ze zullen wel denken gaat ze weer zeiken.
Dit is mijn probleem dat is me eigen schuld,
het is één al al een grote bult.
Maar ze willen me helpen heel graag,
maar het is toch mijn zorg wat ik draag.
Ik heb er zelf om gevraagt en het laten gebeuren,
ik snap niet waarom ik daarom zo zit te treuren.
O kon ik maar werken nu,
dan hoefte ik niet te denken contenu.
Maarja het had zo moeten zijn,
al die angsten, verdriet en pijn.