twee jaar geleden ging het mis
ik zag het nut niet meer van het leven
ik werd moe van alles
ik begon steeds minder te praten
m'n emoties gingen weg
toen ontmoeten ik jou
ik ging met jou praten
dat deed ik niet bij veel
je vertelde me dat je introvert was
je legde het me uit
zo weinig emoties had
je praatte zo weinig
je gevoelens kon je niet uitte
maar je kon er mee leven
en je was nog best gelukkig
het ging steeds slechter met mij
ik werd depressief
ik ging mezelf haten
ik snee mezelf
ik wilde dood
na veel gesprekken met jou ging het wel weer een beetje
je probeerde me hulp te laten zoeken
maar ik durf het niet
m'n emoties werden steeds minder
ik kon alleen nog maar met jou praten
toen vertelde je dat je dacht dat ik introvert was
we hebben uren er over gepraat
en ik dacht dat je best gelijk kon hebben
ik heb dagen lopen denken over wat het kon beteken voor mij
maar het ging niet beter
geven moment toch maar hulp gaan zoeken
ik was steeds stiller geworden
ik praatte nog steeds enorm veel met je
ik kon zo goed met je omgaan
ik gaf echt om jou
het ging weer een tijdje goed
dan weer slecht
zo ging het maar op en neer
tot een paar maanden geleden
het ging weer heel slecht
ik praatte heel veel met je
ik kreeg een feest op school
een echt gala
ik vroeg jou mee
iedereen vondt het gek
daar kwam ik dan met jou in een jaguar
samen met een jongen, 5 jaar ouder
ik voelde me goed bij jou
we hebben die avond gezoend
dat was heel raar voor mij
sinds die ben ik gaan beseffen hoeveel ik om je geef
besef ik dat ik nog leef door jou
jij geeft me kracht om door te leven
iedereen doet raar over ons
maar jij hoort bij mij
ik kan het niet zeggen tegen je
maar toch ben jij m'n liefste vriend
het zal nooit wat worden
en dat hoef ook niet
maar ik hou wel van jou!
Dankje wel voor alles wat je voor me heb gedaan