Slapeloze nachten
De tijd verstrijkt, de wereld draait door,
De zon nadert de horizon sneller dan me lief is.
Nog even en dan zal het daglicht weer door de gordijnen schijnen.
Niet lang meer en de heb ik weer een slapeloze nacht achter de rug.
Gedachten blijven maar dralen door mijn hoofd.
Uit angst voor nachtmerries die ontstaan uit de twijfels van mijn leven ontwaken deze slapeloze nachten.
De behoefte naar slaap is inmiddels gestegen naar het toppunt van jaren.
Maar nooit tevoren was mijn angst voor nachtrust groter dan dezer dagen.
Het verhaal van mijn leven is altijd al geweest dat,
Zodra ik iets opbouw en dit gaat, dan raak ik dit weer kwijt voor ik de tijd daartoe rijp acht.
Zowel ook deze angst voor de nachtrust weer ontstaan, de angst te verliezen wat mij het meest dierbare is ooit in handen dan wel armen te hebben gesloten.
De angstige gedachten blijven maar dralen en dralen en hier lijkt geen einde voor in zicht.
De horizon voor mijn angst ligt verder dan de tijd die de zon nodig heeft om de zijne te bereiken.
Probeer ik mijn angst de kop in te drukken door de woorden te herhalen die ze altijd tegen me zegt.
Ik ben haar enige lief, dit ben ik altijd al geweest en dit zal ik altijd blijven en niks zal dat veranderen.
Deze woorden geven mij weer even rust, misschien dan toch de nachtrust.
Helaas nee, bij het sluiten van de ogen beelden van wij tezamen in vrolijke tijden, maar dan weer twijfel aan mezelf.
Zo verstrijkt de nacht zonder maar een moment van deze rust te hebben genoten,
Misschien dan toch de volgende nacht wel die verdiende rust.
Ben het spuugzat, twijfels zonder reden of verklaring, slapeloze nachten.