Roepende in de woestijn
Als een vis op het droge vaste land,
lig je eenzaam en alleen op de kant
Je roept maar wordt niet gehoord,
het geluid wordt in de massa gesmoord.
Je probeert het keer op keer,
maar de woorden vallen dood
voor je voeten neer.
Je ziet anderen aan je voorbij rennen,
niemand die jou beter wil leren kennen.
Jouw onopgemerkte intense verdriet,
interesseert anderen geen biet.
De eenzaamheid voelt kil en koud,
alsof het leven niet van jou houdt.
Plots als een goddelijke zegen
valt er gigantisch veel regen.
De waterstroom neemt je mee
naar de monding van de zee.
Ietwat verbaasd maar ook verlegen,
kom je daar vele andere vissen tegen.
Die jou niet alleen vriendelijk begroeten,
maar ook graag willen ontmoeten.
Hier in het water is jouw leefdomein,
niet langer ben je roepende
in een brandend lege woestijn